Όλα άρχισαν από μια ενημέρωση ότι θα έρθουν πρόσφυγες στην πόλη τέλη καλοκαιριού αρχές Σεπτέμβρη του 2019. Άμεσα ξεκινήσαμε να οργανωνόμαστε, να είμαστε εκεί , να είμαστε ενεργοί και αλληλέγγυοι σε αυτήν την καινούργια για την πόλη κατάσταση , σε αυτούς τους κατατρεγμένους ανθρώπους.
Ωστόσο επειδή δρούσαμε εξωθεσμικά, φυσικά δεν είχαμε ενημέρωση από τους τοπικούς άρχοντες. Δε μάθαμε την ακριβή ημέρα άφιξης των προσφύγων (στα τέλη Νοέμβρη) και δεν προλάβαμε τις γνωστές, σε όλους πλέον αντιδράσεις, από μια μικρή μερίδα Σπαρτιατών που δεν ήθελε τους «ξένους». Ο «Ξένιος Δίας» , η φιλοξενία , είχαν πάει περίπατο αφού τους είδαν σαν εισβολείς, σαν επικίνδυνους για τον αρχαίο υποτίθεται πολιτισμό τους.
Τα τοπικά ΜΜΕ λοιπόν, έδειξαν την άσχημη πλευρά της πρώτης ημέρας, με γνωστά σε εμάς φασιστοειδή και τις φωνές τους, όταν οι πρόσφυγες έφτασαν στην πόλη.
Όμως δράσαμε παρ’ αυτά. Δρώντας από τα κάτω και συλλογικά , βρήκαμε για αρχή τον πρώτο φιλόξενο χώρο, το παλαιό Μεταξουργείο πραγματοποιώντας προβολές αντιρατσιστικών ταινιών φέρνοντας κοντά μας το κομμάτι εκείνο της τοπικής κοινωνίας που ήταν πάντα πιο ανοιχτόμυαλο. Ακολούθησαν συζητήσεις και συνελεύσεις.
Στη συνέχεια συγκροτηθήκαμε σε συλλογικό σώμα με την ονομασία – Επιτροπή Αλληλεγγύης στους Πρόσφυγες Σπάρτης.
Βρήκαμε και πάλι έναν χώρο, το παλιό αυτοδιαχειριζόμενο στέκι και νυν στέκι των συνταξιούχων, κάναμε και πάλι συνελεύσεις ανοιχτές στο κοινό με μεγάλη προσέλευση, συλλογή ειδών για τους πρόσφυγες, αφού ενημερωνόμασταν καθημερινά για τις ανάγκες τους.
Το στέκι γέμισε σακούλες με τρόφιμα, γραφική ύλη, παιχνίδια παιδικά και αλλά τόσα όμορφα πράγματα. Η χαρά μας αλλά και η χαρά τους απερίγραπτη. Τα συναισθήματα που νιώσαμε , γιατί όταν προσφέρεις νιώθεις γεμάτος και ότι βάζεις το λιθαράκι σου για μια καλύτερη κοινωνία, ένα καλύτερο αύριο για όλες και όλους μας.
Τα μαθήματα ελληνικών αλλά και αγγλικών δεν άργησαν να έρθουν. Καθηγήτριες και καθηγητές γλωσσών αλλά και καλλιτεχνικών ήρθαν σε επαφή μαζί μας και έκαναν πραγματικά θαύματα.
Μια ομάδα από εμάς συνόδευε τους πρόσφυγες από το ξενοδοχείο τους μέχρι στο στέκι και πάλι πίσω, ώστε να περαστεί το μήνυμα στην τοπική κοινωνία ότι η αλληλεγγύη ήταν παρούσα και δεν θα επιτρέπαμε σε κανέναν να τους πειράξει. Επίσης ήταν ένας τρόπος για να δημιουργηθεί ένας φιλόξενος τόνος και ένα αγκάλιασμα.
Οι στιγμές που ζήσαμε ήταν καθοριστικές για όλους μας αφού είδαμε για άλλη μια φορά τις μηδαμινές διαφορές και την πραγματοποίηση συνεννόησης με λίγες λέξεις ή κινήσεις του σώματος που όμως απέβαιναν σημαντικές και καθιστούσαν τελικά εύκολη την επικοινωνία από τις δύο πλευρές .
Μέσα καλοκαιριού του 2020 πρόεκυψε και μια νέα ομάδα έμπρακτης Αλληλεγγύης κυρίως από Αναρχικούς/ες συντρόφους/ισσες. Αυτή την ομάδα στήριξαν μέχρι το τέλος αλληλέγγυοι/ες από το Γύθειο και την Καλαμάτα.
Όμως και οι δύο πλευρές δε σταμάτησαν ούτε στιγμή να είναι αλληλέγγυες με κάθε τρόπο.
Έτσι φτάνουμε στα τέλη Φλεβάρη 2021 όπου κλείνει η δομή και οι πρόσφυγες εν μία νυκτί πετιούνται κυριολεκτικά στο δρόμο από τους «υπεύθυνους» (βλέπε ΔΟΜ, κυβέρνηση κλπ). Στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στο κλειστό γυμναστήριο της πόλης όπου έμειναν για μία ημέρα και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στην Αθήνα. Για τις μέρες που είχαν αφεθεί στην τύχη τους μαζί με εμάς πλήθος κόσμου (πέρα από κάθε προσδοκία) στάθηκε Αλληλέγγυος και έδειξε, κόντρα στην κυρίαρχη ρατσιστική προπαγάνδα της ακροδεξιάς κυβέρνησης της ΝΔ, ότι υπάρχουν ακόμη Άνθρωποι. Πολύ σημαντική ήταν και αξίζει να αναφερθεί η συμβολή της ΕΘΟΛ (Ερασιστεχνική θεατρική Ομάδα Λακωνίας).
Αυτό ήταν ένα μικρό χρονικό της δράσης μας , μέσα από την οποία γνωρίσαμε Ανθρώπους με το α κεφαλαίο , κάναμε φιλίες, κρατήσαμε επαφή , ζωγραφίσαμε, φανήκαμε σημαντικοί βοηθοί σε κάποιους , παίξαμε με παιδιά, γελάσαμε, φιληθήκαμε, μιλήσαμε σε διάφορες γλώσσες, εν τέλει ενωθήκαμε.
Δε θα ξεχάσουμε ποτέ αυτό το μικρό χαρούμενο διάλειμμα, που σε άλλους έμοιαζε φρίκη και απειλή. Δε θα ξεχάσουμε ότι ήμασταν εκεί, δε θα ξεχάσουμε ότι ένα μικρό παιδί μπορεί να φτιάξει μια εικόνα με τανκς και βόμβες να πέφτουν στον ουρανό του αλλά μπορεί και να δημιουργήσει και άλλες όμορφες αναμνήσεις παιχνιδιού με παιδιά της ηλικίας του, αναμνήσεις χαράς, βόλτες με τα καρότσια ή παιχνίδια έστω και στο πεζοδρόμιο.
Δε θα ξεχάσουμε ποτέ αυτή τη λάμψη των ματιών , ματιών μελαχρινών στα ζεστά χρώματα τους που δεν τους κάνουν διαφορετικούς αλλά ίδιους, που έμοιαζαν τόσο με χαρακτηριστικά παιδιών των οικογενειών μας. Τη φωνή της Φειρούζ στα ηχεία, το «μέρχαμπα» που σημαίνει γεια και καλημέρα.
Ελπίζουμε να βρουν το δρόμο τους μετά από όλα όσα πέρασαν και να πραγματοποιήσουν το ταξίδι τους καθώς και τα όνειρα τους.
Εμείς από πλευράς μας τους ευχόμαστε καλή ζωή, καλή τύχη και να διεκδικούν τα δικαιώματά τους !!! Και ό,τι χρειαστούν θα είμαστε δίπλα τους ακόμη και σε αυτούς που επιθυμούν να επιστρέψουν και να ξεκινήσουν τη ζωή τους στη μικρή μας πόλη !!
ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ – ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ!!!
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ – ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!!!
